وقتی می فهمی که  برای رسیدن به بارزش ترینها مجبوری که خودتو به بی ارزش ترین تبدیل کنی اونوقت می فهمی سرنوشت انسان این نیست سرنوشتی که ارزش انسان با اطرافیان مشخص میشه با لباس بی لباسی با نقاب تظاهر.

جالب است وقتی انسان به مشکلی بر میخوره حتی ان اجسام با ارزش اطرافیان همان لبلس ها حتی انقاب تظاهر از او دست کشیده واو تنهای تنها می ماند.

ان وقت او به یاد او می افتد وا او را می خواند توبه میکند واز او جوابی نمیاد وبعد از او گله میکنند

ولی ازاو صدایی می رسدولی دل اوست کر شده وا اونمی تواند این صدای رسا بشنودکه ای بنده تو مستفل بودی وتو با میل خود به بیراهه رفتی در حالی که ما راه درست وغلط را بر تو نماینگر کردیم والن تو تقاص اشتباهات خودتو پس میدی

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: